In een knus huisje aan de rand van het dorp resideert Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar. Haar grijze haren zijn altijd keurig opgestoken en haar ogen stralen nog steeds dezelfde vitaliteit als in haar jongere jaren.
Achter die sprankelende ogen schuilt echter een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen zijn erg druk, ze komen niet meer op bezoek,” deelt Aagje met een melancholische glimlach.
Met een trillende stem begint ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar het doet toch pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark werkt als internetspecialist en reist voor zijn werk de hele wereld over.
Lisette, de jongste, heeft drie jonge kinderen en is werkzaam als verpleegkundige met een drukke baan. “Vroeger waren we zo close,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Achteraf lijken die tijden ver weg te zijn gebleven: “Soms belt Karin mij, maar het contact is altijd vluchtig en kort. Mark stuurt van tijd tot tijd een bericht vanuit het buitenland.
”Het meeste bezoek komt van Lisette, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en kinderen. De kinderen hebben activiteiten buitenshuis zoals sport, school en spelen met vriendjes,” verduidelijkt Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schoorsteenmantel kijkt.
De woonkamer is versierd met afbeeldingen van vrolijke gebeurtenissen: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Deze foto is genomen op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hebben destijds een groots feest in de tuin gehad. Iedereen was aanwezig, zelfs de buren. Nu is het thuis zo stil.” Aagje lijkt te merken dat de dagen langer duren voor haar.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, neem deel aan activiteiten in het buurthuis en onderhoud een kleine moestuin. Toch voelt het anders. Het huis is zo stil zonder hun gelach en gesprekken,” geeft ze toe terwijl ze diep zucht. “Ik mis hen enorm.”
Aagje heeft geprobeerd haar gevoel van eenzaamheid aan te kaarten. “Ik heb Karin laten weten
Altijd als ik haar mis, zegt ze dat ze het zo druk heeft. Ik wil geen last zijn, snap je?”
“Soms voel ik me gewoon zo vergeten.” Aagje veegt voorzichtig een traan weg. “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Er wordt gesproken over een zondagmiddag enkele maanden terug toen Lisette met haar kinderen langs kwam.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden wild rond in de tuin en samen hebben we geluncht. Zulke dagen zijn van onschatbare waarde voor mij. Helaas zijn ze zeldzaam geworden.”
Hoewel Aagje actief probeert te blijven en betrokken te zijn, voelt ze zich regelmatig eenzaam. “Ik heb de laatste jaren vrienden verloren, dat hoort erbij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder wordt.”
Aagje vindt steun bij haar buurvrouw, Marjan, die zich in een vergelijkbare situatie bevindt. “Elke woensdagmiddag drinken we samen koffie.”
”Er is begrip tussen Marjan en mij over de eenzaamheid die we beiden voelen doordat onze kinderen ver weg wonen. Deze onderlinge steun is waardevol,”
Aagje behoudt desondanks haar hoop. Onlangs heeft ze besloten haar gevoelens op papier te zetten in een brief aan haar kinderen, met de wens dat ze hierdoor hun standpunt heroverwegen. “Ik wil niet klagen,” fluistert ze, “maar ik wil wel dat ze weten hoe ik me voel.”
In haar brief uitlegt ze hoe erg ze verlangt naar hun gezelschap en hoe de kleine momenten dat ze samen zijn haar dagen opfleuren.
“Ik heb geschreven over de mooie herinneringen die we delen en hoeveel die voor me betekenen. Ik hoop dat ze beseffen hoe waardevol die momenten voor mij zijn.”
Ze sluit de deur achter zich en loopt naar haar tuin, waar de bloemen prachtig bloeien. “De tuin brengt me rust,” zegt ze met een glimlach. “Het voelt alsof de bloemen me gezelschap bieden.”
Terwijl ze tussen de bloemen wandelt, lijkt Aagje al haar zorgen voor even te vergeten. “Het gevoel van eenzaamheid is zwaar,” overpeinst ze. “Maar zolang ik hoop houd, blijf ik vertrouwen dat mijn kinderen de weg naar huis zullen vinden.”
1. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten:
2. Ondanks dat ze het allemaal begrijpt, doet het haar toch pijn:
3. De tijden van de kinderen op bezoek lijken lang vervlogen…
4. De dagen duren lang voor deze moeder/oma…
5. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten en eenzaam:
