Een recente gebeurtenis zorgde voor ophef rondom Els, een moeder van 38 jaar, nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Hoewel dit voor haar een simpel en liefdevol gebaar was, werd het door anderen als ongepast gezien.
Dit voorval deed Els nadenken over de diversiteit van ouderlijke genegenheid en hoe deze kan worden geïnterpreteerd door anderen.
Els legt in een openhartig gesprek uit: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was deze reactie onverwacht. Ze komt uit een gezin waar fysieke genegenheid gebruikelijk was.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders,”
“Zelfs op latere leeftijd werden mijn broers en ik regelmatig gekust, op de mond of op de wang, het maakte niets uit. Voor ons was dit heel normaal,” zo vertelt ze.
“Het tonen van liefde gebeurde gewoon zonder erbij na te denken. Het zat gewoon in onze familiecultuur,” legt Els uit. Toch merkte ze dat niet iedereen in haar omgeving dezelfde kijk had.
De reacties van anderen op haar handelingen deden Els beseffen dat er diverse opvattingen bestaan over hoe ouders hun genegenheid aan hun kinderen tonen, vooral als het gaat om fysieke uitingen zoals een kus op de mond.
Sommigen hadden hun bedenkingen. “Er waren zelfs mensen die beweerden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Ik vond dat nogal vreemd,” deelt Els, enigszins verward.
“Ik ben de moeder. Ik zorg voor mijn kind, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond dan opeens verkeerd zijn?”
De negatieve reacties deden Els twijfelen, waardoor ze zich afvroeg waarom haar onschuldige gebaar zoveel ophef veroorzaakte.
Realiserend dat wat voor haar vanzelfsprekend is, voor anderen een bron van ongemak kan zijn, erkende ze: “Ik snap dat er culturele verschillen zijn.”
“In sommige culturen wordt het juist als heel normaal gezien, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Maar ik had nooit verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo sterk over zouden oordelen.”
Tijdens gesprekken met haar vrienden kreeg ze te horen dat ze het gebaar als “ongepast” ervoeren. “Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’.”
”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?”
“Mijn dochter vindt het fijn om dicht bij me te zijn. Voor haar is die kus een teken van veiligheid en liefde. Waarom zou ik haar dat moeten onthouden alleen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Els besloot meer te leren over het onderwerp.
Er wordt waargenomen dat meningen over kussen op de mond aanzienlijk variëren.
Voor sommige ouders is het een normale vorm van genegenheid, terwijl anderen het als ongeschikt beschouwen, vooral bij oudere kinderen.
Zelfs enkele experts adviseren om voorzichtig te zijn met dergelijke handelingen, aangezien deze verwarring kunnen veroorzaken bij kinderen over hun relaties met anderen.
“Ik begrijp de goede bedoelingen van mensen en dat ze willen dat ik nadenk over de gevolgen van mijn acties,” erkent Els.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik begrijp wat het beste voor haar is en waar ze zich prettig bij voelt.”
Met een glimlach deelt ze mee dat haar dochter nog altijd dagelijks naar haar toekomt voor die kus. “Dat zegt voor mij genoeg.”
Verbaasd is Els over hoe snel iemand oordeelt over opvoedingskeuzes, zegt ze: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden.”
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Els laat zich niet beïnvloeden door kritiek: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” zegt ze vastberaden.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Inzicht in haar opvoedingsstijl heeft Els bewust gemaakt en haar vertrouwen in intuïtie versterkt. “Ouderschap is geen eenheidsworst,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is oké.”
