Op 71-jarige leeftijd had Astrid altijd gehoopt op een rustig en vredig leven in haar latere jaren.
Met haar twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend. Ondanks de complexe en soms pijnlijke relatie met haar zoon, hield ze van haar familie.
De kleinkinderen brachten kleur in haar leven en ondanks alles bleef ze hoopvol dat de band met haar zoon ooit zou verbeteren.
Echter, een simpele envelop tussen de post zou haar leven voorgoed veranderen. Op een anoniem online forum deelt Astrid haar gevoelens.
Ze spreekt openhartig over de tragedie die haar heeft getroffen. “Al jaren leed mijn zoon aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik was me bewust van zijn strijd.”
”We hadden nauwelijks contact, af en toe belden we nog, maar zelfs dat werd schaars.” De relatie was altijd moeizaam geweest en langzaam maar zeker groeide de afstand tussen hen.
Vanaf het begin gaf haar schoondochter Astrid de schuld van de problemen van haar zoon, wat haar pijn deed, maar ze wist niet hoe ze de situatie kon herstellen.
Het contact met haar zoon verslechterde in de loop der jaren, alsof er een steeds hogere muur tussen hen werd opgebouwd die hen van elkaar scheidde.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid bitter en elke poging om te begrijpen wat er misging, liet haar zich machteloos voelen.
Ze wilde de relatie herstellen en de band vernieuwen, maar wist niet hoe ze dat kon bereiken zonder de situatie te verergeren.
Op een dag echter, ontving ze een envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” schrijft ze. “Tot ik die envelop opende.”
In de envelop vond ze een rouwkaart waarin stond dat haar zoon was overleden, zichzelf van het leven had beroofd, een feit dat Astrid niet had zien aankomen.
Ondanks het gebrek aan communicatie, had ze geen kans gehad om hem te steunen bij zijn laatste momenten of afscheid te nemen.
De pijn van het verlies was al zwaar, maar ontdekken op deze manier voelde als een klap in het gezicht.
“De uitvaart had al in besloten kring plaatsgevonden,” deelt Astrid bedroefd.
“Ik kwam erachter dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart al voorbij.” Het was nauwelijks te bevatten voor haar.
Haar wereld stortte in en ze worstelde om het te begrijpen. De schok was enorm, en het gemis nog groter.
Ook haar dochter, die in Australië woont, was pas later op de hoogte gebracht van het tragische nieuws.
Op het forum deelt ze haar verhaal: “Mijn dochter ontdekte het pas achteraf en ondanks de afstand, hebben we samen gehuild.”
Het gevoel van verlies werd versterkt doordat zowel zij als haar dochter niet betrokken waren.
Naast het verdriet om haar zoon’s verlies, voelde ze ook onbegrip en eenzaamheid.
Ze vraagt zich af: “Waarom heeft mijn schoondochter me niet op de hoogte gebracht?”
Zij had niet verwacht buiten de belangrijkste momenten van haar zoon’s leven gehouden te worden.
Vol wanhoop vraagt ze: “Waarom ben ik niet geïnformeerd als zijn moeder? Wat had ik anders kunnen doen?” Haar boodschappen weerspiegelen diepe droefheid en hulpeloosheid.
Van de mogelijkheid om afscheid te nemen en closure te vinden, is ze beroofd. Het is moeilijk voor haar om haar zoon te steunen in zijn laatste dagen.
Voor Astrid is verwerking geen gemakkelijke weg. De leegte die haar zoon achterlaat, voelt diep aan. Het rouwproces wordt extra pijnlijk door het gevoel van onrechtvaardigheid.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” zegt ze op het forum. Het schrijven daar biedt haar wat verlichting om haar gevoelens te uiten, maar het verdriet blijft overheersen.
Hoewel het leven doorgaat, voelt het voor haar alsof de tijd is blijven stilstaan sinds die fatale dag waarop ze die brief opende.
Ze blijft hopen op antwoorden die voorlopig uitblijven. Haar troost komt van haar dochter, kleinkinderen en de steun die ze vindt in de forumgemeenschap.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
