De 69-jarige Joop keek uit naar een avondje uit eten in Amsterdam, iets wat hij vaker had gedaan en altijd had gewaardeerd. Dit keer verliep het echter anders dan verwacht.
Een gezellig etentje eindigde voor Joop in frustratie en onbegrip vanaf het moment dat hij het restaurant binnenstapte.
“Ik was klaar voor een leuke avond,” vertelt Joop. Hij had zich verheugd op een maaltijd in een typisch Amsterdams restaurant.
Voordat hij aan tafel zat, voelde hij al dat er iets niet helemaal klopte. “Ik liep naar de bediening om een tafel te vragen, maar ik werd begroet met een vriendelijke, maar totaal onverstaanbare ‘Hello, how are you?’ Ik dacht even dat het een grap was.”
Voor Joop, gewend om Nederlands te spreken in eigen land, voelde het vreemd om in een restaurant in de hoofdstad niet in het Nederlands te kunnen communiceren. “Het was alsof ik in het buitenland was,” vervolgt hij.
Toen hij opnieuw in het Nederlands probeerde te praten, merkte hij dat de jonge serveerster hem niet begreep.
Van een ongemakkelijke situatie naar frustratie: Joop ontdekte dat het personeel alleen Engels sprak, wat tot ergernis leidde.
In volledig Engels gezelschap probeerde Joop tevergeefs om te schakelen naar Nederlands.
De reactie van het personeel wanneer zij realiseerden dat Joop de taalbarrière ondervond, is treffend beschreven.
Met rollende ogen en zuchten, was het personeel duidelijk niet blij met de communicatieproblemen.
Joop was verbaasd dat er niemand in zijn eigen land Nederlands sprak, vooral wanneer hij gewoon een maaltijd wilde bestellen.
“Het gebrek aan hulp maakte de situatie nog lastiger voor mij,” concludeerde hij.
Probeer alsjeblieft even mij te begrijpen.”
Voelde hij zich buitengesloten en ongewenst. “Het leek alsof ik er niet toe deed. Het was enkel hun manier of niets.”
Ondanks het feit dat Amsterdam een internationale stad is en vele toeristen aantrekt, blijft het voor Joop moeilijk te aanvaarden dat er in een Nederlands restaurant geen Nederlands gesproken wordt.
“Ik verwacht gewoon dat ik in Nederland Nederlands kan spreken,” zegt Joop met een frons. “Het is toch niet teveel gevraagd? Zeker niet in een restaurant in de hoofdstad van ons eigen land.”
De teleurstelling van Joop werd enkel groter toen hij opmerkte dat andere klanten, die Engels spraken, moeiteloos geholpen werden.
“Je werd als het ware enkel geholpen in dat restaurant als je Engels sprak. Dat vond ik zeer onaangenaam. Ik voelde me bijna onzichtbaar.”
Joop heeft geen probleem met de internationalisering van steden zoals Amsterdam, maar hij vindt het wel spijtig dat de lokale taal en cultuur lijken te verdwijnen.
“Over de grens gaan om Engels te spreken is toch niet nodig?” vraagt hij zich af. “Waarom kunnen ze niet gewoon beide talen spreken? Engels voor de toeristen en Nederlands voor mensen zoals ik?”
“Het voelt alsof Nederland steeds verder van ons afdrijft,” zegt Joop. “We moeten ons aanpassen aan de toeristen, terwijl vroeger het omgekeerde het geval was.”
Naar aanleiding hiervan besloot Joop het restaurant te verlaten zonder iets te bestellen. “Ik zal hier niet meer komen,” vertelt hij. “Niet vanwege het eten, want ik heb het zelfs niet geproefd. Ik heb het zelfs niet eens besteld. Maar omdat ik me totaal niet welkom voel in mijn eigen stad.”
Zijn ervaring werpt licht op de groeiende internationalisering van steden zoals Amsterdam, waar het lijkt alsof toerisme soms voorrang krijgt boven de lokale bevolking.
Joop’s verhaal herinnert ons eraan dat, terwijl we openstaan voor een internationale gemeenschap, het essentieel is om de lokale cultuur en taal te behouden en te koesteren.
“We zijn toch in Nederland?” vraagt Joop zich af. “Dan wil ik gewoon Nederlands kunnen spreken.”
1. Hij keek uit naar een leuk avondje uit maar dat verliep anders dan verwacht. 2. Dat dit in ons eigen land gebeurt, vindt hij allesbehalve normaal. 3. Hij voelde zich onzichtbaar en helemaal niet begrepen. 4. Vanaf het moment dat hij binnenliep, groeide zijn frustratie… 5. Het blijft voor hem moeilijk te accepteren dat niemand Nederlands spreekt.
