Ayana is een vrolijke vrouw van 34 jaar. Ze komt oorspronkelijk uit Afrika, maar woont al 16 jaar in Nederland.
Ze voelt zich hier thuis. Ze spreekt goed Nederlands, heeft een fijne baan en woont zelfstandig in een klein maar knus appartementje in de stad.
Haar buren zijn ontzettend vriendelijk, en ze heeft een paar goede vriendinnen met wie ze regelmatig afspreekt.
Als de zon begint te schijnen en de dagen langer worden, begint Ayana steeds meer te genieten van het buitenleven.
Ze houdt van wandelen in het park, een ijsje eten op een bankje en vooral: van het strand en het zwembad.
“Ik ben dol op water,” zegt ze lachend. “Het doet me denken aan vroeger, aan mijn jeugd. Toen speelde ik met mijn broers en zussen bij de rivier.”
Maar er is ook iets wat haar elk jaar weer een beetje onzeker maakt. Ayana draagt tijdens het zwemmen een burkini: een zwemoutfit die haar lichaam bedekt, maar die wel speciaal is gemaakt voor in het water.
Het zit comfortabel, droogt snel, en ze voelt zich er goed in. Voor haar is dit een bewuste keuze. Ze wil zich graag bedekken, uit respect voor haar geloof én omdat ze zich er gewoon prettiger in voelt.
“Het past bij mij,” vertelt Ayana met een grote glimlach. “Ik voel me beschermd, ik voel me vrij. Ik wil zelf kiezen hoe ik eruitzie.”
Toch merkt ze dat niet iedereen dat begrijpt. Als ze op het strand ligt of in een zwembad stapt, kijken mensen haar vaak na. Sommige mensen staren, anderen fluisteren met elkaar of wijzen zelfs. Dat doet haar soms pijn.
“Ik snap het niet altijd,” zegt ze. “Waarom kunnen mensen me niet gewoon laten zijn wie ik ben? Ik doe toch niemand kwaad?”
Wat haar vooral raakt, is dat sommige blikken afkeurend zijn. Alsof ze iets verkeerd doet. Terwijl zij juist vindt dat iedereen moet kunnen dragen waar hij of zij zich prettig in voelt.
Maar dat gevoel werkt soms twee kanten op. Ayana begrijpt zelf ook niet alles van hoe anderen zich kleden.
Vooral op drukke zomerdagen, als vrouwen in hele kleine bikini’s of zelfs alleen in een string op het strand liggen, kijkt ze soms met verbazing.
“Ik vraag me dan af: hoe kun je je daar fijn in voelen?” zegt ze eerlijk. “Voor mij voelt dat niet goed, niet veilig. Maar dat is hun keuze, net zoals ik mijn keuze heb.”
Ze probeert niemand te veroordelen, maar ze vindt het wel lastig om die verschillen te begrijpen. “Het is soms net alsof we allemaal in een andere wereld leven,” zegt ze.
“We zien elkaar, maar begrijpen elkaar niet altijd.” Toch wil Ayana zich niet laten tegenhouden. Ze blijft gaan naar het strand, blijft zwemmen in het subtropisch zwembad bij haar in de buurt.
Soms alleen, soms met een vriendin. En elke keer probeert ze haar onzekerheid van zich af te zetten. “Ik wil genieten van de zomer. Van het water, de zon, de vrijheid. En ik wil dat doen op mijn manier.”
Ze hoopt dat mensen op een dag niet meer opkijken van haar zwemkleding. Dat een burkini net zo normaal wordt gevonden als een bikini of een zwembroek.
En dat mensen elkaar minder snel beoordelen op uiterlijk of kledingkeuze. “Iedereen is anders,” zegt ze. “Dat is juist mooi. Laten we elkaar respecteren in plaats van veroordelen.”
