WhatsApp Image 2025 05 13 at 060428jpg

Peter ligt overhoop met zijn buren: ‘Ze eisen dat wij een andere schutting plaatsen’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Peter, 43 jaar, staat op een zonnige ochtend in zijn tuin en kijkt naar de schutting die de grens vormt tussen zijn huis en dat van zijn buren.

De schutting is duidelijk aan vervanging toe, maar het echte probleem gaat verder dan alleen het onderhoud. Zijn buren hebben hem namelijk benaderd met een eis:

“Ze willen een hogere schutting omdat ze zich gestoord voelen door ons,” vertelt Peter, zichtbaar gefrustreerd.

Het is niet de eerste keer dat dit onderwerp ter sprake komt, maar de situatie begint nu echt zijn geduld op de proef te stellen.

De buren, die nog maar een paar jaar in de wijk wonen, hebben geklaagd over geluidsoverlast en inkijk in hun tuin. “Ze zeggen dat onze kinderen te veel lawaai maken als ze buiten spelen,” legt Peter uit.

“Ik begrijp dat ze hun rust willen, maar wat verwacht je als je naast een gezin met jonge kinderen woont?” Peter zit met zijn handen in het haar.

Peter en zijn gezin hebben altijd geprobeerd een goede verstandhouding met de buren te onderhouden, maar deze eis voelt voor hem als een aanval op hun manier van leven.

“Ik heb het idee dat ze zich niet realiseren dat we gewoon ons leven leiden.” Hoewel Peter geen fan is van conflicten, ziet hij nu geen andere optie.

“Ik ben geen confrontatietype, maar deze situatie dwingt me om dat te zijn,” zegt hij. De buren willen niet alleen een hogere schutting, maar verwachten ook dat Peter de kosten volledig voor zijn rekening neemt.

“Ze stellen voor dat ik de schutting verplaats en dan ook nog eens een hogere laat plaatsen, zonder dat zij daar financieel aan bijdragen,” vertelt Peter, “Dat is toch niet normaal? Waarom zouden zij alleen maar kunnen eisen zonder zelf iets bij te dragen?”

De situatie blijft Peter dwarszitten. “Ik begrijp dat ze zich aan bepaalde dingen kunnen storen, maar we hebben ook rechten,” benadrukt hij.

Peter heeft altijd geprobeerd om anderen tegemoet te komen, maar nu voelt hij dat hij op een breekpunt is beland.

In eerste instantie probeerde hij de buren gerust te stellen. “We hebben een gesprek gehad waarin ik uitlegde dat we niet opzettelijk lawaai maken. Kinderen zijn nu eenmaal levendig,” vertelt hij.

Hij bood zelfs aan om geluidsisolatie aan te brengen, maar dat leek de buren niet tevreden te stellen. “Ze blijven maar aandringen op die hogere schutting,” zegt Peter. “Het voelt alsof ze niet openstaan voor een echte discussie, maar alleen maar hun zin willen doordrijven.”

Na meerdere mislukte gesprekken begint Peter zich af te vragen wat zijn rechten zijn in deze kwestie. “Ik ben niet van plan om te blijven betalen voor iets dat ik ook samen met hen had kunnen doen,”  zegt hij.

Hij besluit juridisch advies in te winnen. “Als ik mijn kant van het verhaal kan laten horen, kan ik misschien een oplossing vinden die voor ons allemaal werkt.”

Maar diep van binnen is Peter ook teleurgesteld. “Dit zou een kans moeten zijn om de buren beter te leren kennen, maar het voelt nu als een strijd.”

De stress van de situatie begint zijn tol te eisen en hij is constant bezig met deze kwestie in zijn hoofd, geeft hij toe. “Ik ben gewoon bang dat dit zal leiden tot een grotere breuk tussen ons en de buren.”

Na een gesprek met een vriend krijgt Peter nieuwe inzichten. “Je moet je niet laten intimideren,” adviseert zijn vriend. 

“Als zij vinden dat ze recht hebben op een hogere schutting, waarom zou jij dan niet recht hebben op een gesprek waarbij jullie beiden iets te zeggen hebben?” 

Vastbesloten om een laatste poging te doen, nodigt Peter zijn buren uit voor een gesprek. “Misschien is het tijd om echt te laten horen wat ik voel, zonder bang te zijn om anderen te kwetsen,” zegt hij.

Het gesprek begint wat stroef, maar al snel ontstaat er ruimte voor wederzijds begrip. “Voor het eerst hoorde ik hun zorgen echt,” zegt Peter.

Uiteindelijk blijkt dat er sprake was van miscommunicatie, en de buren realiseren zich dat hun eisen misschien wat te ver gingen. 

“Misschien kunnen we de kosten delen of een andere oplossing vinden die voor ons allebei werkt,” stelt Peter voor.

Na veel overleg komen Peter en zijn buren tot een akkoord. “Het is fijn om te zien dat we uiteindelijk tot elkaar zijn gekomen,” zegt hij opgelucht. “Ik heb geleerd dat het belangrijk is om te blijven communiceren, ook al lijkt het in het begin moeilijk.”

De schutting blijft een punt van discussie, maar het is nu iets waar beide partijen samen aan willen werken. 

“Vriendschap met je buren is belangrijk,” besluit Karel, “maar het is ook belangrijk om voor jezelf op te komen.”

CategorieAlgemeen Tagsburen schutting

Peter ligt overhoop met zijn buren: ‘Ze eisen dat wij een andere schutting plaatsen’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 212850jpeg

Sarah weigert eigen cultuur op te geven: ‘Waarom zou ik dat moeten veranderen?’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De 34-jarige Sarah woont al bijna haar hele leven in Nederland, echter is haar verbintenis met haar Marokkaanse roots groot.

“Ik respecteer de Nederlandse cultuur,” begint ze rustig, “maar aanpassen tot het punt dat ik mijn eigen identiteit moet opgeven? Nee, dat ga ik niet doen.”

Sinds zij naar ons landje kwam kreeg hij te maken met worstelingen en verwachtingen en zij praat hier dan ook openhartig over..

Sarah kan zich de eerste jaren in Nederland nog goed herinneren, een tijd van verwondering en verwarring. “Alles was anders,” zegt ze.

“De taal, de gewoontes, de manier waarop mensen elkaar begroetten. In Marokko ben je gewend om uitgebreid de tijd te nemen voor elkaar. Hier lijkt het soms alsof alles gehaast moet.”

In die tijd deed zij toch haar uiterste best om zich zo goed mogelijk aan te passen. Zij leerde hoe de samenleving hier werkt, maakte Nederlandse vrienden en leerde de taal.

Toch bleef Sarah met het gevoel van verlies rondlopen. “Toen ik jong was, dacht ik: misschien moet ik gewoon alles overnemen.”

”Alleen maar Nederlands praten, geen traditionele kleding meer dragen, en zelfs onze gerechten aanpassen. Maar weet je wat ik ontdekte? Hoe meer ik probeerde te veranderen, hoe minder ik mezelf herkende.”

Ze neemt even een moment stilte en gaat vervolgens verder: “Je kunt niet gelukkig zijn als je je eigen cultuur volledig opgeeft.”

Ook heeft ze vaak het gevoel gehad dat ze een keuze moet maken. “Mensen vragen me soms: ‘Waarom spreek je thuis nog Arabisch? Waarom geef je je kinderen namen die moeilijk uit te spreken zijn?”

‘‘Maar ik vraag dan: waarom zou ik dat moeten veranderen? Dit is wie ik ben. Mijn cultuur, mijn geschiedenis, dat draag ik bij me. Het maakt me tot wie ik ben.”

Ze benadrukt dat ze zeker de Nederlandse cultuur waardeert. “Ik vier Sinterklaas met mijn kinderen, omdat zij dat op school ook doen. Ik ga naar buurthuizen en doe mee aan buurtfeesten met mijn Nederlandse buren.”

“Maar dat betekent niet dat ik mijn eigen tradities laat vallen. Bij ons thuis vieren we ook Ramadan, Eid, en koken we traditionele gerechten. Dat hoort erbij.”

De kritiek die zij soms krijgt, vindt zij lastig. “Er zijn mensen die vinden dat ik niet ‘Nederlands genoeg’ ben. Dat ik me moet aanpassen, omdat ik hier woon.”

”Maar ik denk dat dat niet eerlijk is. Integreren betekent niet dat je je eigen cultuur moet opgeven. Het betekent dat je kunt leven in een land terwijl je jouw eigen identiteit behoudt.”

Ze heeft vooral moeite met het feit dat er mensen zijn die het gewoon niet snappen dat het moeilijk is om een balans te vinden.

“Het is niet zwart-wit. Het is niet alsof ik kan kiezen om 100% Marokkaans te zijn of 100% Nederlands.Ik ben beide.”

”En ik probeer mijn kinderen dat ook mee te geven. Zij mogen trots zijn op wie ze zijn, zonder zich te hoeven schamen.”

Haar kinderen leert ze met trots over hun achtergrond te praten. “Ik zeg tegen ze: wees niet bang om te laten zien wie je bent.”

”Als iemand vraagt waarom je geen boterhammen mee naar school hebt, maar een tajinegerecht, leg het uit. Zeg dat dit onze manier is om onze cultuur mee te nemen in ons dagelijks leven.”

Toch blijft het af en toe lastig. “Er zijn dagen dat ik denk: waarom is het zo moeilijk voor sommige mensen om te accepteren dat ik niet alles aan Nederland wil aanpassen?”

”Maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik niet hoef te veranderen om anderen tevreden te stellen.”

Aan anderen geeft Sarah dan ook vaak een boodschap. “Het is goed om respect te hebben voor de cultuur van het land waar je woont.”

”Maar vergeet nooit waar je vandaan komt. Je roots maken je uniek. En uniek zijn, dat is wat de wereld mooi maakt.”

Met volle overtuiging zegt ze: “Ik ben geen Nederlander. Ik ben een Marokkaanse vrouw die in Nederland woont. En daar ben ik trots op.”

CategorieAlgemeen Tagsgeloof komaf

Sarah weigert eigen cultuur op te geven: ‘Waarom zou ik dat moeten veranderen?’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 174652jpg

Renske gepakt in de supermarkt: ‘Een medewerkster kwam op me afgestormd!’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De 38-jarige Renske ging boodschappen doen bij de Albert Heijn en kreeg na afloop een winkelverbod van maar liefst twee jaar.

Deze moeder werd ‘op heterdaad betrapt’ op winkeldiefstaldoor een medewerker. Renske had twee flessen wijn niet gescand.

Renske mag niet meer shoppen bij de Albert Heijn in Huissen en óók niet bij die in Bemmel en Gendt. Ze zit er dan ook helemaal doorheen.

Ze ging samen met haar twee kindjes en een kind van een vriendin naar de supermarkt om boodschapjes te doen. Ze zou gezellig gaan eten met vrienden.

Met jonge kinderen boodschappen doen kan een hele uitdaging zijn en dus sprak ze met de kids af dat ze geen snoepje zouden krijgen als ze zich zouden misdragen.

Ze ziet in de aanbieding een pinot grigio, van 8,49 euro en dus besluit ze twee flessen te nemen. Met alle boodschappen loopt ze naar de zelfscankassa.

”Ik had geen tas, dus scande ik een plastic tas. Ik heb er geen herinnering aan of ik die twee flessen wijn nu wel of niet heb gescand.”

”De zwaarste voorwerpen doe ik altijd onderin de tas, de flessen wijn dus. Het is mijn grootste angst om iets niet te scannen en daarom check ik goed.”

Het checken lukt dit keer niet, dit daar ze druk was met de kinderen en dus loopt ze na het afrekenen door de poortjes.

Plots gaat het mis. ”Een medewerkster kwam op me afgestormd en zei: ‘jij bent aangehouden voor winkeldiefstal’.”

”Ik dacht: is dit een grap? Maar ik hoefde niet eens te reageren, want de medewerkster had gezien dat ik de flessen niet gescand had.”

Renske weet niet wat haar overkomt en schaamt zich kapot. Een aantal medewerkers nemen haar mee naar een kamertje.

”Ze zeiden meteen dat ik een winkelverbod zou krijgen van twee jaar. Toen pas drong het tot me door: ik werd gezien als een dief.”

”Ik begon te huilen, voelde me tot op het bot vernederd. Of Albert Heijn aangifte heeft gedaan, weet ik niet.” 

Fouten kunnen gevolgen hebben, dat beseft ze zich goed. ”Maar dat los je dan gewoon met elkaar op en je gaat in gesprek.”

”Dat was hier helemaal niet mogelijk. Waarom zou ik stelen? Ik ben een trouwe klant en heb nooit wat gepikt. Ik heb zelfs 800 euro aan koopzegels op mijn bonuskaart.”

”Sterker nog, ik heb zelfs Premium (een abonnement van de supermarkt waarmee je meer spaarpunten kunt verzamelen.) ”Ik heb dit niet bewust gedaan.”

Ze noemt het ‘onmenselijk’. ”Ik voel me een slechte moeder. Dat winkelverbod interesseert me niet eens zoveel, het gaat me om de manier waarop. Om gezien te worden als een ordinaire dief. Dat vind ik zo erg. Ik ga nooit meer naar zelfscankassa’s.”

CategorieAlgemeen Tagssupermarkt zelfscankassa

Renske gepakt in de supermarkt: ‘Een medewerkster kwam op me afgestormd!’ Lees meer »

luiz 1jpg

Moeder wil dochter niet behandelen tegen luizen: ‘Ik weiger om dat te doen’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Bij het horen van het woord luizen, krijgen de meeste mensen gelijk last van kriebels. De beestjes zijn een nachtmerrie voor velen.

Voor de meeste ouders is het altijd schrikken als hun kind thuis komt van school met de welbekende luizenbrief. Er zijn luizen en dus de vraag of je je kind goed wil nakijken en eventueel behandelen.

De vrouw in dit verhaal heeft een dochtertje met hoofdluis, echter wil ze de kriebelende beestjes niet bestrijden. Deze moeder is namelijk vegan en van levende diertjes blijf je af!

Een buurvrouw van deze moeder deed haar verhaal in de rubriek Aunty Aunt op de website coach.nine.com.au. Ze schrijft dat haar dochter bevriend is met het buurmeisje. Dat gezin is veganist.

”Dat is prima, we respecteren ieders keuze. Mijn probleem is dat het anders zo’n vrolijke kind bij ons thuis was en nu constant aan het krabben was. Ik ontdekte dat haar hoofdje vol zat met luizen.”

In haar online bericht laat de moeder weten dat ze de veganistische buurvrouw op de hoogte had gebracht van de ontdekking op het hoofdje van het buurmeisje.

De vrouw wist niet wat ze hoorde toen ze de buurvrouw op de hoogte bracht. Het antwoord was bizar: ”vegantische mensen brengen geen levende wezens om’.”

”Mijn buurvrouw vertelde me dat ze de gewoonte had om de luizen en neten in de tuin te kammen, waar ze een kans hebben om te overleven. Ik kon niet geloven wat ik hoorde”, aldus de andere moeder.

Met haar online schrijven hoopt de moeder advies te krijgen van andere moeders, ze weet namelijk niet wat ze met deze kwestie aan moet.

”Ik wil mijn dochter niet van haar vriendinnetje scheiden, maar ik zit er ook niet op te wachten dat mijn dochter besm et wordt met hoofdluis.”

De moeder kan rekenen op heel veel reacties en onder haar schrijven stromen de adviezen van anderen binnen.

”Stop met jezelf zorgen te maken over opvoedingsmethoden van andere kinderen en concentreer jezelf alleen op wat je kunt doen om je eigen kind(eren) pestilentievrij te houden. Gebruik een beschermende spray!”

Iemand anders schrijft: ”Je kunt de kinderen ook een ‘kappersspelletje’ laten spelen. Doe jij jezelf gewoon voor als de kapper en verwijder je de luizen”

”Dat moet je die vegan-trut natuurlijk niet vertellen en dan maar hopen dat haar dochtertje je niet verlinkt.”

CategorieAlgemeen Tagsbehandeling luizen

Moeder wil dochter niet behandelen tegen luizen: ‘Ik weiger om dat te doen’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 125239 1jpg

Astrid maakt zich ernstige zorgen om haar tweelingzus: ‘Ze zegt steeds dat het wel meevalt’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Astrid en Kim zijn een tweeling. Ze zijn samen opgegroeid, deelden alles en waren elkaars beste vriendin. Als kinderen deden ze alles samen: fietsen, spelen in het park en stiekem samen huiswerk overschrijven.

Die bijzondere band is er altijd geweest. Maar de laatste drie jaar is alles veranderd. Na een moeilijke scheiding begon het mis te gaan met Kim.

Eerst was het af en toe een glas wijn om te ontspannen, maar al snel werd het meer. Tegenwoordig drinkt ze al vroeg in de ochtend.

“Ze begint vaak al voor het ontbijt,” zegt Astrid verdrietig. “En dan stopt ze de hele dag niet meer.” Kim leeft van een uitkering en heeft bijna geen contacten meer.

Vrienden zijn langzaam afgehaakt en familie weet niet meer wat ze met haar aan moeten. Alleen Astrid komt nog trouw twee keer per week langs.

Ze wil haar zus niet in de steek laten. “Ze is nog steeds mijn zus, en ik hou van haar. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.”

Elke keer als Astrid bij haar zus binnenstapt, treft ze hetzelfde beeld aan: Kim op de bank, de gordijnen dicht, een fles wijn op tafel.

”Ze praat dan wel, maar het is niet echt Kim,” vertelt Astrid. “Het lijkt alsof ze langzaam verdwijnt.” Ze heeft geprobeerd met haar te praten, rustig en zonder oordeel.

“Ik heb alles gezegd wat ik kan bedenken. Dat ik me zorgen maak, dat ze ziek wordt, dat ze hulp nodig heeft. Maar ze zegt steeds dat het wel meevalt.”

Een tijd geleden is er zelfs een interventie geweest. Met hulp van een hulpverlener, familie en een vriendin uit het verleden, probeerden ze haar te overtuigen om hulp te accepteren.

Maar het liep op niets uit. Kim werd boos, sloot zich af en wilde niemand meer zien. “Ze voelde zich aangevallen,” denkt Astrid. “Alsof we haar allemaal de schuld gaven.”

Astrid voelt zich machteloos. Ze ziet hoe haar zus steeds verder wegzakt, maar niets wat ze doet lijkt verschil te maken.

“Soms denk ik: moet ik haar gewoon loslaten? Maar dan voel ik me weer schuldig. Want als ik haar niet meer help, wie doet het dan wél?”

Wat het extra moeilijk maakt, is dat ze zo’n sterke band hadden. “We konden vroeger alles delen. Zelfs toen we allebei ons eigen leven gingen leiden, bleven we elkaar bijna dagelijks spreken.”

”Maar nu… nu herken ik haar bijna niet meer.” Toch blijft Astrid komen. Al is het soms maar voor een half uurtje.

Om te kijken of ze gegeten heeft, of om haar huis een beetje op te ruimen. “Soms zegt ze dat ze blij is dat ik er ben. En dan weet ik: diep vanbinnen zit mijn zus er nog wel.”

Astrid hoopt op een dag dat Kim wakker wordt en besluit om hulp te accepteren. Ze heeft al contact opgenomen met instanties, maar zonder instemming van Kim kunnen ze weinig doen.

“Je kunt niemand dwingen om te veranderen,” zegt ze zacht. “Ze moet het zelf willen.” Ondertussen blijft Astrid hopen, en wachten. Want ondanks alles, blijft de band bestaan. “Ze is mijn zus. En ik geef haar niet zomaar op.”

In stilte hoopt ze op een klein wonder. Op dat ene telefoontje, of dat ene moment waarop Kim zegt: “Ik ben er klaar mee. Help me alsjeblieft.”

Tot die dag blijft Astrid komen, twee keer per week. Met een tas vol boodschappen, en een hart vol zorgen – maar ook vol liefde.

CategorieAlgemeen Tagsalcohol gezondheid zus

Astrid maakt zich ernstige zorgen om haar tweelingzus: ‘Ze zegt steeds dat het wel meevalt’ Lees meer »

tv 1jpg

Transvrouw kiest voor sologamie: ‘Je hoeft niet eindeloos te zoeken naar de ware’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

In Dublin heeft een bijzondere gebeurtenis de aandacht getrokken: George Dunne, een trans vrouw uit Drimnagh, heeft besloten in het huwelijk te treden – met zichzelf.

Het zou voor het eerst zijn dat zoiets in Ierland officieel is gebeurd. De stap is bedoeld als een krachtig signaal: ware liefde begint niet bij een ander, maar bij jezelf.

Volgens George is het idee dat je per se een partner nodig hebt om gelukkig te zijn achterhaald.“De tijden dat mensen koste wat het kost op zoek gingen naar hun ‘andere helft’ zijn voorbij,” vertelt ze.

“Je hoeft niet eindeloos te zoeken naar de ware, want die heb je al gevonden: jezelf.” Het fenomeen wordt ook wel sologamie genoemd, en het komt de laatste jaren steeds vaker voor.

Mensen kiezen er niet voor uit haat tegen traditionele relaties, maar juist als een manier om hun eigenwaarde te benadrukken. Voor George voelde het als een logische stap.

“Ik ben al 36 jaar bij mezelf en we hebben nog nooit ruzie gehad,” zegt ze met een glimlach. “Als je met iemand anders trouwt, is er altijd een kans op conflicten of een scheiding. Maar met jezelf? Dat is pure harmonie.”

Ze legt uit dat er veel rust zit in deze vorm van leven. “Ik hoef nooit ruzie te maken over welke film we kijken of wat we eten. We zijn het altijd eens met elkaar.”

Het draait volgens haar vooral om vrijheid en het luisteren naar je eigen behoeften. “Je hoeft niemand anders tevreden te stellen en kunt volledig trouw blijven aan jezelf,” vertelt George. “Het is vrijheid in zijn puurste vorm.”

De ceremonie was klein en intiem. George keek in de spiegel en gaf zichzelf het jawoord. Een bijzonder moment, zo noemt ze het zelf.

“Ik voelde me compleet, alsof ik eindelijk officieel erkende wat ik diep vanbinnen altijd al wist: ik ben mijn eigen soulmate.”

Ook al was het geen standaard huwelijksfeest, het had alles wat je normaal gesproken zou verwachten: een mooie outfit, een persoonlijke gelofte en een feestelijke afsluiting.

Zelfs een huwelijksreis mocht niet ontbreken. George koos voor Galway, een stad met een romantische sfeer.

“Ik kan niet wachten om wat quality time met mezelf door te brengen,” zegt ze lachend. “Een beetje wandelen langs de kust, lekker eten en misschien wat reflecteren op deze grote stap.”

Volgens George is het fijne aan een huwelijksreis met jezelf dat je nergens rekening mee hoeft te houden. “Je kunt doen wat je wilt, wanneer je wilt. Geen compromissen, geen meningsverschillen. Alleen maar puur genieten.”

In het begin reageerden sommige mensen verbaasd op haar keuze. Maar nadat George uitlegde waarom ze dit deed, kwamen er vooral positieve reacties.

“Sommige mensen vonden het in het begin vreemd, maar toen ik uitlegde waarom ik het deed, begonnen ze het te begrijpen.”

De maatschappij verandert, en liefde krijgt steeds meer vormen. Naast traditionele relaties is er nu ook ruimte voor andere verbindingen, zoals open relaties, polyamorie en sologamie.

“Ik hoop dat mijn verhaal anderen inspireert om zichzelf op de eerste plaats te zetten,” zegt George. “Of je nu met iemand anders trouwt of met jezelf, het belangrijkste is dat je gelukkig bent.”

In een wereld waarin zelfliefde en mentale gezondheid steeds belangrijker worden, is haar boodschap duidelijk: zorg goed voor jezelf, waardeer wie je bent en durf keuzes te maken die goed voelen voor jou.

“Ik zeg niet dat iedereen met zichzelf moet trouwen,” sluit ze af. “Maar ik denk wel dat we allemaal iets kunnen leren van het idee dat je niet iemand anders nodig hebt om compleet te zijn.”

CategorieAlgemeen Tagshuwelijk transvrouw

Transvrouw kiest voor sologamie: ‘Je hoeft niet eindeloos te zoeken naar de ware’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 104204jpg

Giselle: ‘Mijn man heeft twee vrouwen en onze kinderen twee moeders!’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

In een fascinerende kijk op hedendaagse familierelaties deelt een moeder hoe zij en haar kinderen een niet-traditioneel gezinsmodel omarmen door hun echtgenoot en vader te delen met een andere vrouw.

Giselle en Gilbert Gomez, met leeftijden van 34 en 38, hebben samen drie kinderen en leven in een polyamoreuze relatie met Monica Sandoval, 37.

Dit gezin breekt met conventionele normen door een setting te creëren waarin ‘twee moeders’ het gezinsleven verrijken.

De ontmoeting tussen Monica en Gilbert, een professional in vastgoedbeheer, via online dating in 2015, nam een interessante wending toen Monica erachter kwam dat Gilbert nog steeds getrouwd was met Giselle.

Tegen alle verwachtingen in ontwikkelde het trio een hechte band die leidde tot een gedeelde woning en gezamenlijke opvoeding van de kinderen.

Giselle deelde met Daily Star dat hun kinderen volledig begrip hebben voor hun unieke gezinssituatie en het idee van twee moeders omarmen.

“Onze drie oudere kinderen begrijpen onze relatie en vinden het geweldig om twee moeders te hebben,” deelt ze met Daily Star.

Deze liefdevolle verbintenis steunt op een fundament van wederzijds respect, liefde en het diepe besef van elkaars waarde binnen het gezin. Het trio onderstreept het belang van samenwerking en ondersteuning binnen hun relatie.

Giselle benadrukt de voordelen van hun arrangement, zoals de extra emotionele en financiële steun, en hoe hun leven verrijkt is door gezamenlijke ervaringen.

Het huishouden wordt in goede harmonie beheerd, waarbij jaloezie buitenspel staat dankzij hun open communicatie en sterke verbinding.

Op sociale media delen Giselle en Monica openlijk over hun levenswijze, waarbij ze brede steun ervaren van zowel hun families als volgers.

Giselle verklaart dat eventuele kritiek hen niet van hun pad zal afbrengen, aangezien hun leven gevuld is met liefde en gezamenlijk geluk.

In hun woonarrangement heeft iedere volwassene een eigen slaapkamer, met Gilbert die de vrijheid heeft om zijn nachten naar wens in te delen.

Dit toont aan hoe jaloezie geen issue is en onderstreept het belang van persoonlijke ruimte en respect.

“Jaloezie speelt geen rol in onze relatie,” verzekert Giselle, die toevoegt dat de pandemie hun band versterkt heeft en hen geleerd heeft elkaars grenzen te respecteren.

Het verhaal van Giselle, Gilbert en Monica illustreert dat een basis van liefde, respect en openheid kan leiden tot een vreugdevol en harmonieus gezinsleven, los van traditionele normen.

Dit drietal laat zien dat het mogelijk is om voorbij conventionele gezinsstructuren te gaan en een bevredigend leven te leiden met dierbaren.

CategorieAlgemeen Tagspolygamie relatie

Giselle: ‘Mijn man heeft twee vrouwen en onze kinderen twee moeders!’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 103325png

Achmed boos op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Achmed woont al 31 jaar in Nederland. Hij is een rustige man, die niet veel vraagt van het leven. Samen met zijn vrouw woont hij in een eenvoudige woning in een rustige buurt.

Zijn kinderen zijn inmiddels het huis uit en hebben hun eigen gezinnetje. Dat is iets waar Achmed trots op is.

“Ze doen het goed,” zegt hij met een glimlach. Maar achter die glimlach schuilt ook zorgen. Grote zorgen zelfs.

Achmeds vrouw is al jaren ziek. Ze heeft een spierziekte, waardoor ze steeds minder zelf kan. Achmed zorgt al die tijd voor haar.

Hij kookt, doet de was, helpt haar uit bed en naar de douche. Alles wat nodig is om haar dag door te komen, doet hij. Niet omdat het moet, maar omdat hij van haar houdt. Maar het is zwaar. Heel zwaar.

“Er zijn dagen dat ik helemaal kapot ben,” vertelt hij. “Maar ik doe het met liefde. Alleen… soms is liefde niet genoeg. Je hebt ook hulp nodig.”

Omdat ze leven van een bijstandsuitkering, is er weinig ruimte voor extra hulp of luxe. Elke euro moet goed worden besteed.

Gelukkig heeft Achmed via de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) wel wat kunnen regelen. Er zijn hulpmiddelen in huis geplaatst, en er komt één keer in de twee weken iemand schoonmaken. Maar dat is volgens Achmed veel te weinig.

“Drie uurtjes in de twee weken… Dat is niks,” zegt hij met een zucht. “Hoe moet ik in drie uur tijd het hele huis schoon krijgen als ik daarnaast dag en nacht voor mijn vrouw zorg?”

Zijn kinderen willen wel helpen, maar hebben hun eigen drukke leven. Ze werken en hebben jonge kinderen.

Achmed begrijpt dat en neemt het ze niet kwalijk. “Ze doen wat ze kunnen. Maar ze kunnen niet alles opvangen. En dat hoeft ook niet.”

Daarom heeft Achmed de gemeente gevraagd om meer huishoudelijke hulp. Niet voor hemzelf, zegt hij, maar voor zijn vrouw.

“Zij verdient het. Ze heeft haar hele leven gewerkt en gezorgd voor het gezin. Nu is zij degene die zorg nodig heeft.”

Maar tot zijn grote teleurstelling is dat verzoek afgewezen. Het blijft bij drie uur hulp om de twee weken. Achmed vindt dat onbegrijpelijk.

“Ik hoor van andere mensen, van Nederlandse ouderen, dat zij vaak drie uur per week hulp krijgen. Waarom krijgen wij dat niet? Is mijn vrouw dan minder belangrijk?”

Hij wil niemand iets misgunnen, benadrukt hij. “Iedereen die hulp nodig heeft, moet die krijgen. Maar ik wil alleen dat er eerlijk gekeken wordt naar onze situatie.”

”Wij zijn geen uitzondering. Er zijn meer mensen zoals wij, die elke dag hun best doen maar niet gezien worden.”

Achmed blijft beleefd, maar de teleurstelling klinkt door in zijn stem. “Ik heb mijn hele leven gewerkt. Ik betaal mijn rekeningen. En nu we hulp nodig hebben, wordt er gezegd: het moet maar zo.”

Hij heeft geprobeerd in bezwaar te gaan, maar ook dat leverde niets op. Toch geeft hij de moed niet op en blijft hij strijden.

“Zolang ik kan zorgen voor mijn vrouw, doe ik dat. Maar het zou mooi zijn als ik af en toe een beetje lucht krijg. Een paar uurtjes extra hulp, zodat ik even adem kan halen.”

Zijn dagen blijven gevuld met zorgen, maar ook met liefde. En hoop. Hoop dat er ooit iemand van de gemeente echt komt kijken.

Niet naar de papieren, maar naar de mensen achter die papieren. “Ik vraag niet om medelijden,” zegt hij. “Ik vraag om rechtvaardigheid.”

CategorieAlgemeen Tagsgemeente gezondheid wmo

Achmed boos op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 11 at 215124jpg

Carola haalt uit naar hondeneigenaren: ‘De hoogste tijd dat jullie eens normaal gaan doen!’

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Iedereen heeft wel iets waar hij of zij zich aan kan ergeren, zo ook Carola. “Ik snap het echt niet meer,” zegt ze, terwijl ze haar hoofd schudt.

“Mensen behandelen hun honden tegenwoordig alsof het kinderen zijn. Het zijn dieren, geen baby’s in een bontjas.”

Verdriet en frustratie liggen dicht bij elkaar. Een situatie die volgens haar de spuigaten uitloopt en wat ze niet kan begrijpen. “Ik zie ze overal,” gaat Carola verder.

“Honden in kinderwagens, honden in cafés met een eigen dekentje, en dan al die foto’s op social media. ‘Kijk mijn harige baby,’ schrijven ze er dan bij. Serieus? Het is een hond, geen kind!”

Carola neemt een slok van haar thee en slaakt een diepe zucht. “Natuurlijk snap ik dat je van je huisdier houdt. Maar dat is toch iets anders dan dit hele circus?”

Het zit haar dan ook ontzettend hoog, sommige mensen gaan wat haar betreft veel te ver. “Laatst was ik bij een vriendin op bezoek,” vertelt ze.

“Ze heeft een hond van twintig kilo, zo’n grote Labrador, en dat beest lag gewoon op de bank. Ze vond het heel normaal. Toen ik vroeg of ze dat niet een beetje vies vond, keek ze me aan alsof ik gek was.”

“Sorry, maar een hond hoort niet op de bank of op bed. Die beesten lopen buiten in de modder, snuffelen aan alles wat los en vast zit en dan denk je dat het oké is om ze op je kussen te laten liggen?”

Carola kan het maar niet begrijpen en schudt haar hoofd. “En dan heb ik het nog niet eens over die mensen die hun hond kleden alsof het een pop is. Kleine jasjes, schoentjes, zelfs zonnebrillen.”

”Wat is er mis met mensen? Een hond heeft helemaal geen jas nodig. Het zijn dieren die zich prima kunnen aanpassen aan het weer.”

Carola vindt het allemaal ontzettend overdreven maar ook naar de hond toe ‘respectloos’. “Honden zijn geen accessoires!”

“Ze zijn dieren met hun eigen behoeften en instincten. Als je een hond behandelt alsof het een kind is, ontneem je ze eigenlijk een deel van wat ze zijn.”

”Ze hebben geen behoefte aan al die fratsen. Ze willen gewoon rennen, spelen en af en toe een lekker bot om op te kauwen.”

Het gaat haar enorm aan het hart en al snel laat ze weten waar zij zich nog meer aan stoort. “En dan al die mensen die hun hond overal mee naartoe nemen,” zegt ze.

“Ik was laatst in een restaurant en er liep gewoon een hond rond tussen de tafels. Mensen zaten daar gewoon te eten! Dat kan toch niet?”

“Ik ben helemaal niet tegen honden, begrijp me niet verkeerd. Maar er is een tijd en plaats voor alles. Je neemt toch ook niet je hamster mee naar een etentje?”

Dit gedrag heeft volgens Carola deels te maken met de tijd waarin we leven. “Mensen zijn een beetje de weg kwijt,” zegt ze. “Ze zoeken liefde en gezelschap, en dat vinden ze in hun huisdier.”

”Dat is op zich niet erg, maar soms lijkt het alsof ze vergeten dat het om een dier gaat. En daar zit voor mij de grens.”

Carola voegt eraan toe: “Kijk, ik snap het echt wel hoor. Een hond kan een geweldige metgezel zijn. Ze zijn trouw, vrolijk en altijd blij om je te zien.”

”Maar laten we eerlijk blijven: een hond is geen mens. Je kunt van ze houden zonder te doen alsof ze je kind zijn.”

Naar eigen zeggen draait het om balans. “Geef je hond wat hij nodig heeft,” zegt ze. “Veel beweging, goed eten, en natuurlijk liefde. Maar hou het wel realistisch.”

”Een hond is geen baby en hoeft niet als een mens behandeld te worden. Dat is voor niemand goed, niet voor de hond en ook niet voor jou.”

Of ze het ooit gaat begrijpen weet ze niet, wat wel duidelijk is, is dat Carola zicht ontzettend stoort aan eigenaren die zo met hun hond omgaan.

“We moeten gewoon weer normaal gaan doen,” zegt ze. “Honden zijn dieren, en daar is niks mis mee. Maar laten we ze alsjeblieft ook zo behandelen.”

CategorieAlgemeen Tagsbaasjes honden

Carola haalt uit naar hondeneigenaren: ‘De hoogste tijd dat jullie eens normaal gaan doen!’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 11 at 213837jpg

Op deze subtiele manieren probeert een overledene contact te maken! Herkenbaar?

Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Het overkomt bijna iedereen wel eens: je hoort een bekend liedje op de radio en ineens schieten de tranen in je ogen.

Niet omdat de prijzen in de supermarkt weer zijn gestegen, maar omdat dat ene nummer je herinnert aan iemand die je mist.

Is dit puur toeval? Of is het een subtiele manier waarop een overleden dierbare even ‘hallo’ zegt? Voor mensen die hierin geloven, zijn zulke momenten geen toevalligheid.

Muziek heeft een sterke emotionele kracht en kan herinneringen oproepen. Wanneer een bepaald liedje steeds opduikt op onverwachte momenten, zou dit volgens sommigen een manier kunnen zijn waarop een overleden dierbare laat weten dat ze er nog steeds zijn.

“Het is alsof ze je willen laten glimlachen, zelfs als dat met een traan gepaard gaat,” vertellen ervaringsdeskundigen.

Mensen die geloven in communicatie met het hiernamaals wijzen vaak op mysterieuze gebeurtenissen in hun omgeving.

Denk aan lampen die plotseling flikkeren, een televisie die zonder reden aan- of uitgaat, of een radio die opeens een ander station kiest.

“Soms lijkt het alsof ze gewoon even willen laten weten dat ze nog in de buurt zijn,” zeggen aanhangers van deze theorie.

Ook geuren kunnen een rol spelen in deze onverklaarbare ervaringen. Een vleugje van oma’s appeltaart, terwijl er nergens een oven aanstaat, of een herkenbare aftershavegeur zonder dat er iemand in de buurt is.

Voor sommigen zijn dit signalen dat een overleden dierbare even ‘langs’ komt om een groet te brengen. “Het voelt als een warme omhelzing uit het verleden,” vertellen mensen die deze ervaringen hebben gehad.

Volgens spirituele overtuigingen kunnen dromen een poort zijn naar andere dimensies. Veel mensen zeggen dat ze overleden dierbaren levendig in hun dromen tegenkomen, soms met een duidelijke boodschap.

“Hoe realistischer en intenser de droom, hoe groter de kans dat het een teken is,” stellen zij die hierin geloven.

Misschien willen dierbaren je geruststellen, een laatste boodschap overbrengen of gewoon even laten weten dat het goed met ze gaat.

Kleine, alledaagse gebeurtenissen kunnen ook gezien worden als tekenen van verbondenheid. Sleutels die op een onlogische plek worden teruggevonden, een foto die uit een boek valt op het moment dat je aan iemand denkt, of een witte veer die opduikt wanneer je het moeilijk hebt.

In veel culturen worden witte veren gezien als een symbool van bescherming en troost. “Het is een teken dat iemand over je waakt,” geloven veel mensen.

Een plotselinge koude rilling zonder duidelijke reden kan voor sommigen voelen als een zachte aanraking van een overleden geliefde.

“Soms voelt het echt alsof iemand even naast me staat,” zeggen mensen die deze sensatie ervaren. En wat als je ineens een vertrouwde stem hoort die je naam roept, terwijl er niemand in de buurt is?

Hoewel sceptici dit afdoen als verbeelding, ervaren anderen het als een geruststellend moment. “Het is alsof ze even langskomen om te zeggen dat alles goed is.”

Of je nu gelooft in tekenen uit het hiernamaals of het puur toeval noemt, deze ervaringen blijven fascinerend.

Voor veel mensen bieden ze troost en een gevoel van verbondenheid, zelfs nadat iemand fysiek niet meer aanwezig is. Wat denk jij? Zijn dit boodschappen van dierbaren of gewoon toevalligheden?

CategorieAlgemeen Tagscontact dierbare

Op deze subtiele manieren probeert een overledene contact te maken! Herkenbaar? Lees meer »

Scroll naar boven