Ervaart Chris, een 36-jarige Amsterdammer, moeilijkheden om rust te vinden tijdens zijn treinreizen, vooral als hij met bagage reist.
Chris zegt: “Ik begrijp niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Hij raakt gefrustreerd door anderen die toch naast hem plaatsnemen.
Treinreizen zijn voor Chris niet alleen noodzakelijk, maar ook een manier om even te ontspannen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” legt hij uit.
Of het nu om een werkreis gaat of een weekendje weg, hij waardeert de tijd in de trein om zijn gedachten te ordenen.
Als iemand onverwachts naast hem gaat zitten, voelt het alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
Chris merkt op: “Het is niet alleen dat ze naast me zitten, het lijkt wel of ze niet doorhebben dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil.”
Tijdens een conferentie in Utrecht herinnert Chris zich een bepaalde reis. Zittend in de trein met zijn koffer en laptop, klaar om te werken, werd zijn rust verstoord door een medepassagier die ervoor koos naast hem te gaan zitten, ook al waren er nog andere lege stoelen beschikbaar.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” vertelt Chris, die vervolgens geïrriteerd was door het gedrag van de medepassagier. De man probeerde zelfs een gesprek met Chris aan te knopen, wat hem nog meer stoorde omdat hij juist in alle rust wilde werken.
Deze situatie was enorm frustrerend voor Chris. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” legt hij uit.
Chris merkt op dat mensen vaak geen rekening houden met anderen en denkt dat dit een teken is van toenemend egoïsme. “Het valt me op dat mensen steeds minder nadenken over hoe hun gedrag anderen kan beïnvloeden.”
Chris constateert dat dit gedrag niet beperkt blijft tot de trein, maar een bredere trend is in de samenleving. “Tegenwoordig lijkt iedereen vooral met zichzelf bezig te zijn, maar dat betekent niet dat fundamentele regels van wederzijds respect vergeten moeten worden.”
Om de situatie wat luchtiger te maken, probeert Chris soms met een glimlach te reageren, maar dat blijkt niet altijd makkelijk. “Het is afhankelijk van de omstandigheden.”
“Soms ben ik in de stemming voor een praatje, maar andere keren wil ik gewoon mijn eigen gang gaan. Dat moet ook kunnen.”
Chris deelt zijn gevoel van frustratie met vele andere reizigers die vergelijkbare ervaringen hebben in het openbaar vervoer.
“Het kan goed zijn dat mensen zich niet meer bewust zijn van het belang van beleefdheid. Het zou nuttig zijn om wat alerter te zijn op onze omgeving en de reacties van anderen,” oppert hij.
“Het zou prettiger reizen zijn als we allemaal wat meer rekening houden met elkaar,”
Afsluitend hoopt Chris dat in de toekomst reizigers meer opletten op de behoeften en signalen van hun medereizigers, waardoor iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Ondanks zijn koffer naast hem, willen mensen toch naast hem zitten.
2. De frustratie groeit met de dag: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker’
3. Zijn koffer moet het signaal geven dat de plek bezet is…. Helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
5. ‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.’
