Na jaren van onzekerheid heeft Halima eindelijk een plek voor zichzelf. De jonge vrouw uit Somalië, die enkele jaren geleden naar Nederland is gevlucht, heeft na een lange wachttijd een appartement toegewezen gekregen.
Het is een bescheiden woning met een kleine woonkamer, een slaapkamer en een keukentje. Niet groot, maar voor Halima voelt het als een enorme stap vooruit.
“Het is fijn om eindelijk een eigen plek te hebben,” vertelt zij. Jarenlang woonde zij in een asielzoekerscentrum, waar zij weinig privacy had en zijn toekomst onzeker was.
Nu heeft ze eindelijk een plek waar zij zelf de deur achter zich dicht kan trekken. “Alles is beter dan het AZC,” zegt Halima opgelucht.
Maar de blijdschap slaat al snel om in frustratie wanneer ze haar nieuwe woning binnenstapt. Wat zij aantreft, is niet wat zij had verwacht.
Het appartement is kaal en leeg. Er ligt geen vloer, de muren zijn beschadigd en onbewerkt. Er staan geen meubels, geen gordijnen, geen lampen – niets.
Halima had gehoopt op een kant-en-klare woning, waar zij direct kon intrekken en haar leven kon opbouwen.
“Het huis is kaal, geen vloer, kale beschadigde muren en ik heb geen meubels en huisraad,” zegt zij moedeloos.
Ze weet dat ze blij moet zijn met zijn woning, maar het vooruitzicht om alles vanaf nul op te bouwen, valt haar zwaar.
Met de uitkering die zij ontvangt, wordt het een flinke uitdaging om haar huis in te richten. Een bed, een tafel, een bank – alles moet ze nog aanschaffen.
Halima beseft dat dit niet zomaar zal lukken en maakt zich zorgen over hoe zij dit allemaal moet regelen. Ze had verwacht dat de gemeente haar zou helpen bij het inrichten van haar woning.
Volgens haar zou het logisch zijn als nieuwkomers een huis kregen dat in ieder geval bewoonbaar was. “De gemeente had moeten zorgen dat het huis helemaal kant en klaar en ingericht was.”
Ze vindt het moeilijk te accepteren dat ze in een woning terechtkomt die in zo’n slechte staat is. “Schandalig dat ze dit niet voor mij hebben geregeld.”
Ondanks de teleurstelling weet Halima dat zij niet anders kan dan doorgaan. Ze vraagt rond bij andere vluchtelingen hoe zij dit hebben aangepakt en hoort dat er organisaties zijn die helpen met tweedehands meubels en vloerbedekking.
Ook krijgt zij het advies om contact op te nemen met de gemeente om te kijken of ze in aanmerking komt voor een eenmalige financiële ondersteuning.
Het zal een lange weg worden, maar ze hoopt dat ze haar huis stukje bij beetje kan omtoveren tot een plek die echt van haar is. “Het is moeilijk, maar ik moet volhouden,” zegt ze uiteindelijk.
Na jaren van onzekerheid heeft Halima eindelijk een plek voor zichzelf. De jonge vrouw uit Somalië, die enkele jaren geleden…
