Karima woont bijna haar hele leven in Nederland. Toen ze jong was, kwam ze met haar ouders en twee oudere broers naar dit land.
Ze herinnert zich nog goed hoe alles begon. “Het was een grote verandering, maar we moesten het doen,” zegt Karima met een glimlach.
Na hun komst werden er nog twee zusjes en een broertje geboren. Het gezin van Karima was nu compleet. “Het was druk, maar we waren altijd samen.”
Karima heeft inmiddels zelf een groot gezin. Haar kinderen zijn allemaal volwassen en hebben hun eigen leven opgebouwd. Ze is zelfs oma van dertien kleinkinderen.
“Ik ben een rijk mens met zoveel kleinkinderen,” zegt ze trots. Ze geniet van hun bezoeken en de gezelligheid die ze met zich meebrengen. Toch is er iets wat haar zorgen baart.
Haar man, die altijd haar steun en toeverlaat is geweest, is op leeftijd en heeft de ziekte van Parkinson. “Het is zwaar om je man in een toch wel snel tempo te zien aftakelen,” zegt ze terwijl ze haar handen in elkaar vouwt.
Het verdriet is zichtbaar in haar ogen. Haar man kan steeds minder en Karima moet vaak voor hem zorgen. Toch blijft ze optimistisch. “Ik weet dat hij het ook moeilijk heeft, maar we doen het samen.”
Karima is trots op haar familie, haar cultuur en haar geloof. “Ik ben gelukkig met alles wat ik heb. Mijn komaf, mijn geloof en mijn familie. Daar ben ik dankbaar voor,” zegt ze met een rustige stem.
In haar cultuur is zorg voor ouderen iets heel natuurlijks, iets waar geen vraagtekens bij worden gezet. “In Nederland stoppen partners en kinderen hun geliefde vaak in een verzorgingstehuis.”
”Godzijdank komt dat in onze cultuur haast niet voor,” vertelt Karima. Ze is ervan overtuigd dat zorg voor ouderen een verplichting is die je niet mag negeren.
“Mijn kinderen zorgen goed voor ons,” zegt Karima vol dankbaarheid. “Ze helpen hun vader en ondersteunen mij. Iedere nacht slaapt een van onze kinderen in het ouderlijk huis. We zijn nooit alleen.”
Ze kijkt even naar de foto’s van haar kinderen en kleinkinderen die aan de muur hangen. “Het maakt niet uit hoeveel druk ze hebben, ze maken altijd tijd voor ons.”
Karima begrijpt niet waarom het in Nederland vaak anders is. “Onze kinderen maken tijd voor ons, maar bij Nederlanders is dat niet zo vanzelfsprekend. Ze zijn druk met werken, hun gezin, en ze hebben vaak geen tijd om voor hun ouders te zorgen.”
Ze kijkt naar buiten, waar het leven in de straat rustig doorgaat. “Wij hebben altijd voor onze kinderen gezorgd, en nu zorgen zij voor ons. Dat is hoe het hoort, dat is de kracht van familie.”
Ze zucht diep en glimlacht. “Ja, het is zwaar soms, maar we zijn nooit alleen. En dat maakt alles goed.”
Karima woont bijna haar hele leven in Nederland. Toen ze jong was, kwam ze met haar ouders en twee oudere…
