Els ging die ochtend vol enthousiasme naar de manege, zoals ze al jaren deed. Voor haar was paardrijden meer dan een hobby; het was een moment van ontspanning, een manier om de drukte van het leven achter zich te laten.
Er heerste echter meteen een vreemde sfeer bij aankomst. Els werd apart genomen door een medewerker voor een onverwacht gesprek.
Met serieuze toon werd haar verteld dat ze niet meer mocht paardrijden. De woorden “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” kwamen hard aan en overvielen haar.
Verward vroeg Els om toelichting. De manager legde uit: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” wat haar diep raakte.
Els, die altijd goed voor de paarden gezorgd had, voelde zich aangevallen. Ze dacht “Alsof ik de paarden iets aandoe,” terwijl ze moeite deed om haar emoties te bedwingen.
Hoewel Els probeerde een oplossing te vinden, was er geen ruimte voor uitzonderingen volgens de manager. Zelfs voorstellen zoals een groter paard of ander zadel werden afgewezen.
Na het gesprek bleef Els bij haar favoriete paard staan, wetende dat ze er niet meer op kon rijden. Het verlies van haar geliefde bezigheid raakte haar diep. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later met emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan een hobby; het betekende rust en vrijheid. Ze had gehoopt op begrip en mogelijke alternatieven, maar voelde dat ze niet serieus genomen werd.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege betekende niet alleen het einde van haar geliefde bezigheid, maar ook het verbreken van de band met de gemeenschap waar ze deel van uitmaakte. Haar vrienden, waarmee ze altijd samen reed, leken nu verder weg dan ooit.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid in de weg stond, was voor Els een grote teleurstelling.
De harde realiteit van de weg die voor haar stond, was moeilijk te accepteren.
“Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet, terwijl ze begreep waarom ze naar de paarden moesten kijken.
Ze wist dat het gevoel van afwijzing nog lang zou blijven hangen en het verwerken ervan tijd zou kosten. Desondanks is Els vastbesloten om niet op te geven.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Ondanks het grote gemis hoopt ze dat er ooit een weg zal zijn om terug te keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
