De ochtend waarop Els naar de manege ging, voelde ze zich vol enthousiasme, zoals ze dat al jaren deed. Voor haar was paardrijden meer dan alleen een hobby; het bood haar ontspanning, een manier om even te ontsnappen aan de drukte van het leven.
Bij aankomst merkte ze meteen dat er iets mis was. Een medewerker verzocht haar om apart te komen voor een gesprek. De boodschap die daarop volgde, verraste haar.
Met ernst vertelde de manager haar dat ze niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” werden de woorden uitgesproken, wat haar volledig verraste.
Verward vroeg Els om uitleg, waarop de manager verduidelijkte: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” legde de medewerker van de manege uit. Die opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was attent op hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen trachtte te bedwingen.
Zich verslagen voelend, probeerde ze het gesprek voort te zetten. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Doch, de manager bleef bij zijn besluit: geen uitzonderingen.
Na de conversatie bleef Els nog even bij haar geliefde paard staan. De gedachte dat ze niet langer kon rijden, vervulde haar met intense droefheid. “Ze beroven mij van mijn grootste hobby,” vertelde ze later met emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan slechts een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Ze had gehoopt op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar voelde zich tekortgedaan.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” uitte ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als het verlies van haar geliefde bezigheid, maar tevens als een breuk met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid
De harde realiteit van haar gewicht die in de weg stond, was moeilijk om te aanvaarden.
“Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
De afwijzing die ze voelde bleef bij haar hangen, wetende dat het lang zou duren voordat ze dit kon verwerken. Ondanks haar verdriet is Els vastbesloten om door te zetten.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Het gemis is momenteel groot, maar ze hoopt ooit weer terug te kunnen keren naar haar passie.
