Marie, een dame van 81 jaar, woont alleen in een rustig dorp en ervaart toenemende eenzaamheid in haar dagelijks leven.
Haar vier kinderen, nu volwassenen met hun eigen gezinnen, zijn belangrijk voor haar, maar ze hebben maar sporadisch contact met elkaar.
“Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,”
Marie heeft haar leven gewijd aan haar gezin, altijd klaar om te helpen, of het nu ging om het repareren van kleding of het oppassen op haar kleinkinderen. Haar huis was ooit levendig met kindergeluiden en de geur van zelfgebakken koekjes, maar nu heerst er stilte. Ondanks haar begrip voor hun drukke levens, verlangt ze naar de spontane gesprekken en het delen van herinneringen met haar kinderen. Als haar hulp nodig is, komen telefoontjes vaak binnen. Wanneer Marie zelf belt, verlopen de gesprekken vaak kort en haastig, wat haar pijn doet. Marie voelt zich soms afgewezen en teruggetrokken, hoewel ze begrip heeft voor de drukte in hun levens. Om de stilte in huis te doorbreken, vult ze haar dagen met lezen, puzzelen en wandelen. Ze mist het gevoel dat ze een belangrijke rol in het leven van haar kinderen speelt, zonder hen tot last te willen zijn. Ze verlangt ernaar dat haar kinderen haar niet slechts zien als iemand die hulp biedt, maar vooral als hun liefhebbende en zorgzame moeder. In de tussentijd vraagt ze zich af of eenzaamheid haar toekomst zal zijn, terwijl ze zichzelf bezighoudt met activiteiten zoals tuinieren en bakken. Ze hoopt op meer spontane momenten van verbinding met haar kinderen, terwijl ze terugdenkt aan het huis dat eens vol liefde was, waardoor haar verlangen naar echte aandacht en verbondenheid levend blijft. 1. Marie wil haar kinderen niet belasten met haar gevoelens van eenzaamheid.
2. Ze mist de spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
3. Het doet pijn dat telefoontjes vaak alleen komen wanneer haar hulp wordt ingeroepen.
4. Als ze zelf belt, verlopen de gesprekken haastig.
5. Het is hartverscheurend.
