Els, een 38-jarige moeder, werd onlangs verrast door de uiteenlopende reacties nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar normaal en liefdevol was, bleek voor anderen ongepast te zijn.
Dit veroorzaakte bij haar overdenkingen over de diversiteit in ouderlijke genegenheid en hoe dit door anderen wordt waargenomen.
Els legt in een openhartig gesprek uit: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was de reactie een eyeopener. Ze was opgegroeid in een gezin waar fysieke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd,”
Ze deelt: “Mijn broers en ik gaven elkaar kusjes, op de mond of op de wang, het deed er niet toe. Voor ons was dit heel normaal,” zo vertelt ze.
“Voor ons was het vanzelfsprekend om liefde te tonen en hier stonden we niet bij stil. Het zat gewoon in ons gezin,” merkt Els op. Echter, niet iedereen in haar omgeving deelde dezelfde mening.
De reacties van anderen op haar handelingen deden Els beseffen dat er verschillende opvattingen bestaan over de manieren waarop ouders hun genegenheid tonen aan hun kinderen. Vooral fysieke uitingen zoals een kus op de mond kunnen controversieel zijn.
Sommigen hadden praktische bezwaren. Ze deelt: “Ik kreeg zelfs opmerkingen dat het ‘niet hygiënisch’ was of ‘ongezond’ voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” aldus Els, enigszins verbaasd.
“Ik ben haar moeder, ik geef om haar, ik hou van haar. Waarom zou een kus op de mond opeens verkeerd zijn?”
De negatieve reacties zorgden voor twijfel bij Els, en ze begon te overdenken waarom haar onschuldige gebaar zo’n heftige reacties opriep.
Er kwam een inzicht bij haar op dat verschilde van de normale gang van zaken voor sommige mensen. Ze erkende: “Er zijn culturele verschillen,” zei ze.
“In bepaalde culturen wordt het als normaal beschouwd, terwijl het in andere culturen juist vermeden wordt. Desondanks had ik niet verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo sterk over zouden denken.”
Tijdens de gesprekken met haar vrienden kreeg ze te horen dat ze het gebaar als “ongepast” ervaarden. “Ze deelden mee dat ze het als ongemakkelijk beschouwden omdat het ‘niet volgens de norm’ is.”
”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie heeft de zeggenschap over wat wel of niet gebruikelijk is betreffende de manier waarop je aan je kind genegenheid toont?”
“Het troost mijn dochter om dichtbij mij te zijn. Voor haar is die kus een uiting van bescherming en genegenheid. Waarom zou ik haar dit moeten ontzeggen enkel omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Els heeft besloten om meer te onderzoeken over dit onderwerp en ontdekte de verschillende standpunten over het geven van kussen op de mond.
Er zijn verschillende opvattingen onder ouders over dit onderwerp, waarbij sommigen het normaal vinden en anderen het ongepast achten, vooral naarmate kinderen ouder worden.
Ook bepaalde experts raden aan om voorzichtig te zijn met dergelijke handelingen, aangezien dit tot verwarring kan leiden bij kinderen met betrekking tot hun relaties met anderen.
“Het is begrijpelijk dat mensen het goed bedoelen en mij bewust willen maken van de gevolgen van mijn gedrag,” erkent Els.
“Maar na afloop van de dag ken ik mijn kind het beste. Ik heb inzicht in wat voor haar werkt en waar zij zich prettig bij voelt.”
Els straalt terwijl zij de woorden deelt dat haar kind nog steeds dagelijks naar haar toekomt voor die kus. “Voor mij zegt dat alles.”
Waar Els vooral door verbaasd is, is hoe snel mensen een mening vormen over persoonlijke opvoedingskeuzes. Ze zegt: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden.”
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Ondanks dat deze situatie Els aan het denken heeft gezet, heeft ze besloten zich niet te laten beïnvloeden door de kritiek. Ze zegt vastberaden: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon.”
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Deze ervaring heeft Els bewuster gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl en heeft haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. Ze concludeert met een glimlach: “Ouderschap is geen eenheidsworst. En dat is oké.”
1. Sommige menen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond.
2. Zo zijn er velen die met hun wenkbrauwen fronsen.
3. Els vertelt wat voor commentaar ze allemaal krijgt.
4. Het commentaar van velen slaat volgens haar nergens op.
5. De reacties brengen Els behoorlijk in verwarring.
