Vaak wordt gedacht dat Alzheimer alleen voorkomt bij mensen op hoge leeftijd, maar dat beeld klopt niet altijd. Ook jongere mensen kunnen met deze ingrijpende ziekte te maken krijgen, zoals Rebecca Luna.
De 48-jarige vrouw leidde tot voor kort een druk en energiek bestaan, maar dat veranderde plotseling toen ze vorig jaar de diagnose Alzheimer kreeg.
Deze hersenziekte tast niet alleen het geheugen aan, maar maakt ook dagelijkse bezigheden steeds moeilijker.
Rebecca besloot haar verhaal te delen via TikTok en in een persoonlijke brief, waarin ze openhartig vertelt over hoe haar leven is veranderd.
Rebecca hoopt met haar verhaal meer bewustzijn te creëren over Alzheimer bij jonge mensen, en anderen te steunen die met hetzelfde worstelen.
In de brief, die ook op haar GoFundMe-pagina staat, schrijft Rebecca: ”Ik heb een zeldzame vorm van Alzheimer die vroeg begint en dodelijk is. De gemiddelde levensverwachting betreft slechts acht jaar.”
”Ik probeer nog volop te leven, te werken en zelfstandig te zijn, maar dat zal niet altijd meer zo kunnen zijn. Uiteindelijk zal ik mijn werk verliezen, niet meer alleen kunnen wonen en ook niet meer voor mezelf kunnen zorgen.”
Rebecca Luna kijkt terug op het moment waarop ze begon te merken dat er iets niet klopte. Wat ze eerder zag als een gewone werkdag, bleek achteraf het begin van iets veel groters.
“Ik zat achter mijn computer en wist ineens niet meer wat ik moest doen. Ik kon me niets herinneren. Het was alsof mijn hoofd leeg was,” vertelt ze.
Een simpele taak die ze normaal zonder moeite uitvoerde, veranderde plotseling in een onmogelijke opgave. Vanaf dat moment merkte ze dat ze steeds vaker dingen vergat.
Eén voorval staat haar nog helder bij. Ze had een ei op het vuur gezet, maar verliet het huis en liep naar het centrum. Pas toen ze daar was, besefte ze ineens dat het fornuis nog aan stond.
Toen ze thuis aankwam, stond de hele woning vol rook. “Mijn huis had letterlijk in brand kunnen staan,” schrijft ze.
Rebecca benadrukt dat steun uit haar omgeving haar enorm helpt. Volgens haar is het allerbelangrijkste dat mensen met Alzheimer geaccepteerd worden zoals ze zijn. In haar eigen omgeving ervaart ze dat gelukkig.
Mensen verbeteren haar niet als ze iets vergeet, maar helpen haar op een warme, vriendelijke manier om dingen terug te halen.
“En geef een knuffel, vertel ze dat je van ze houdt. Daar heb ik uiteindelijk het meest behoefte aan,” schrijft Rebecca in haar eerlijke en moedige verhaal.
