Er zijn dagelijkse financiële uitdagingen voor Roos, een alleenstaande moeder van 35 jaar, wat geen eenvoudige situatie is.
Hoewel ze deeltijds werkt, verdient ze net genoeg om haar rekeningen te betalen en haar kinderen te onderhouden.
Dit jaar wordt er door de school van haar kinderen een uitstap georganiseerd: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor vele ouders lijkt dit geen probleem, maar voor Roos is het een aanzienlijk bedrag.
In haar strikte budget is er weinig ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. De opwinding van haar kinderen toen ze over het uitstapje hoorden staat nog in haar geheugen gegrift, maar nu worstelt ze met het vooruitzicht om hen opnieuw teleur te moeten stellen.
Roos zet zich volledig in om haar kinderen te voorzien in hun behoeften, maar momenten als deze brengen haar aan het twijfelen.
Er wordt overwogen of de school of andere ouders een andere perceptie zullen hebben als de kosten niet kunnen worden opgebracht.
Ondanks de wetenschap dat er meer ouders in dezelfde positie verkeren, voelt het vaak eenzaam. De wens is dat de kinderen niet het idee hebben dat ze iets missen, maar de financiële realiteit is onvermijdelijk.
Een overweging is om te informeren naar de mogelijkheid van gespreide betaling of om hulp te vragen, maar gêne is een belemmering. Het vermijden van de perceptie dat het niet aankan is een prioriteit.
De gedachte van Roos is dat mensen snel oordelen. Waarom wordt er niet meer gewerkt? Waarom wordt er niet beter gespaard? De onzichtbare strijd om de eindjes aan elkaar te knopen blijft echter voor velen verborgen.
De innerlijke angsten waardoor ze ’s nachts wakker ligt, zijn voor anderen mogelijk niet zichtbaar, maar voor haar vormen ze een dagelijkse realiteit.
Er wordt overwogen door haar, niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van waardigheid. Het voelt als een extra last, wanneer ze niet kan bieden wat voor anderen normaal is.
Roos piekert aan de keukentafel hoe ze aan haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
Ze probeert haar kinderen niet te belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar het verbergen van de waarheid is ook geen optie.
Voor haar zijn dit de zwaarste momenten; het niet kunnen waarmaken van de wensen van haar kinderen heeft een grote impact op haar gemoedstoestand.
Roos overweegt voortdurend mogelijke oplossingen. Zelfs als het moeilijk is, denkt ze erover om haar schaamte opzij te zetten en om hulp te vragen.
Zij
Roos is vastbesloten om haar kinderen te beschermen tegen teleurstellingen, zelfs als dat betekent dat ze elders moet bezuinigen of hulp moet vragen aan vrienden of familie.
Roos blijft onverminderd vastberaden, ondanks de moeilijke omstandigheden. Ze wil haar kinderen laten zien dat liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om door te gaan, zelfs als de tijden zwaar zijn.
Haar hoop blijft levendig, zelfs in het aangezicht van een zware strijd. Ze vertrouwt erop een manier te vinden om haar kinderen gelijke kansen te bieden als hun leeftijdgenoten.
Ze wil haar kinderen meegeven dat het leven wellicht niet altijd eerlijk is, maar dat vastberadenheid en hoop je ver kunnen brengen, zelfs in de moeilijkste situaties.
Met haar vastberadenheid blijft ze strijden om de dromen van haar kinderen werkelijkheid te laten worden, al is het maar voor één dag.
1. Roos wil haar kinderen koste wat het kost behoeden voor teleurstellingen.
2. Het gewicht van het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen drukt zwaar op haar gemoed.
3. Roos tracht haar kinderen niet met financiële lasten op te zadelen.
4. Zal ze beoordeeld worden door andere ouders?
5. Gevoelens van wanhoop en schaamte besluipen haar…
3.
