vrouwen - Vrouwen Snufjes

Dood van Lisa (17) ontketent golf van woede en verdriet: ‘Te bizar voor woorden’

Door Mischa P. / 24 augustus 2025

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De dood van Lisa (17) uit Abcoude heeft een storm aan emoties losgemaakt. Verdriet en ongeloof lopen hand in hand met woede – een sentiment dat veel vrouwen al langer voelen.

Ze zijn het zat om voortdurend rekening te moeten houden met angst en gevaar tijdens iets alledaags als naar huis fietsen. Zowel online als offline klinkt dezelfde boodschap: dit moet stoppen.

Actrice en schrijfster Nienke ’s Gravemade wist de gevoelens van velen te vangen met haar gedicht, dat inmiddels viraal gaat. ’Ik eis de nacht op. Ik eis de straten op. Ik eis dat meisjes van 17 veilig thuiskomen.’

Haar woorden, waarin ze ook reflecteert op de schaamte bij het denken aan Lisa’s situatie, raken een gevoelige snaar.

“Misschien is haar handtasje daardoor rood geworden, door de schaamte die ik ook meteen voelde na die gedachte. Want hoe durf ik haar medeplichtig te maken?”, schrijft ze. Onder de hashtag #rechtopdenacht delen duizenden vrouwen hun ervaringen, woede en verdriet.

Uit recent onderzoek van het CBS blijkt hoe groot het probleem is: bijna de helft van de jonge vrouwen tussen 15 en 25 jaar geeft aan weleens een omweg te maken omdat ze zich niet veilig voelen.

Bij jongens is dat slechts één op de vijf. Ook andere dagelijkse aanpassingen – sleutels in de hand, doen alsof je belt, niet zomaar de deur open – worden door veel vrouwen als vanzelfsprekend ervaren, terwijl ze tegelijkertijd zeggen: dit zou niet nodig moeten zijn.

Voor politica Ingrid Coenradie (JA21) zijn die gevoelens pijnlijk herkenbaar. Ze heeft zedendelicten en geweld tegen vrouwen jarenlang in haar portefeuille gehad, maar spreekt ook uit eigen ervaring.

„Ook ik sta altijd aan; ben altijd alert. Ik heb altijd mijn telefoon bij de hand en weet hoe ik moet omlopen. ’s Avonds ga ik niet alleen de straat op. Het is te bizar voor woorden dat dat nodig is.” De moord op Lisa raakt haar diep:

„Ik krijg er kippenvel van. Tranen zelfs. Ik dacht meteen: ach, die ouders. En ach meisje, wat heb jij in je laatste momenten meegemaakt?”

De impact van Lisa’s dood reikt verder dan persoonlijke verhalen. Reclames en campagnes worden erdoor beladen.

Zo trok Walibi afgelopen weekend een spot terug na felle kritiek, waarbij WOMEN Inc. benadrukte: „Femicide is een nationale noodsituatie, geen marketingtruc.”

Ook buitenlandse voorbeelden – zoals de teruggetrokken Samsung-commercial waarin een vrouw ’s nachts alleen ging hardlopen – laten zien hoe gevoelig dit thema ligt.

Volgens Coenradie ligt de oplossing niet bij vrouwen, maar bij mannen en de samenleving als geheel. „We moeten af van het idee dat vrouwen zich nog meer moeten aanpassen. Het zijn de mannen die hun gedrag moeten veranderen, en elkaar erop aanspreken.”

Ze pleit voor strengere handhaving tegen straatintimidatie, meer cameratoezicht en directe aanpak door boa’s. „Dit moet in elk verkiezingsprogramma en straks in de coalitie prominent op tafel komen.”

”Je moet je van A naar B kunnen verplaatsen zonder angst. Als we dat niet kunnen waarmaken, doen we het als land niet goed.”

Intussen is in Amsterdam op de gevel van de Chicago Social Club aan het Leidseplein de leus ‘Recht op de nacht’ verschenen – de plek waar Lisa nog uitging voordat ze werd aangevallen. Voor veel vrouwen is dat inmiddels méér dan een slogan: het is een eis.

Dit bericht op Instagram bekijken Een bericht gedeeld door Chicago Social Club (@chicagosocialclub)

CategorieAlgemeen Tagsangst vrouwen

Dood van Lisa (17) ontketent golf van woede en verdriet: ‘Te bizar voor woorden’ Lees meer »

Ayana ergert zich kapot op strand: ‘Ik begrijp niet waarom vrouwen dat doen!’

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Ayana is een vrolijke vrouw van 34 jaar. Ze komt oorspronkelijk uit Afrika, maar woont al 16 jaar in Nederland.

Ze voelt zich hier thuis. Ze spreekt goed Nederlands, heeft een fijne baan en woont zelfstandig in een klein maar knus appartementje in de stad.

Haar buren zijn ontzettend vriendelijk, en ze heeft een paar goede vriendinnen met wie ze regelmatig afspreekt.

Als de zon begint te schijnen en de dagen langer worden, begint Ayana steeds meer te genieten van het buitenleven.

Ze houdt van wandelen in het park, een ijsje eten op een bankje en vooral: van het strand en het zwembad.

“Ik ben dol op water,” zegt ze lachend. “Het doet me denken aan vroeger, aan mijn jeugd. Toen speelde ik met mijn broers en zussen bij de rivier.”

Maar er is ook iets wat haar elk jaar weer een beetje onzeker maakt. Ayana draagt tijdens het zwemmen een burkini: een zwemoutfit die haar lichaam bedekt, maar die wel speciaal is gemaakt voor in het water.

Het zit comfortabel, droogt snel, en ze voelt zich er goed in. Voor haar is dit een bewuste keuze. Ze wil zich graag bedekken, uit respect voor haar geloof én omdat ze zich er gewoon prettiger in voelt.

“Het past bij mij,” vertelt Ayana met een grote glimlach. “Ik voel me beschermd, ik voel me vrij. Ik wil zelf kiezen hoe ik eruitzie.”

Toch merkt ze dat niet iedereen dat begrijpt. Als ze op het strand ligt of in een zwembad stapt, kijken mensen haar vaak na. Sommige mensen staren, anderen fluisteren met elkaar of wijzen zelfs. Dat doet haar soms pijn.

“Ik snap het niet altijd,” zegt ze. “Waarom kunnen mensen me niet gewoon laten zijn wie ik ben? Ik doe toch niemand kwaad?”

Wat haar vooral raakt, is dat sommige blikken afkeurend zijn. Alsof ze iets verkeerd doet. Terwijl zij juist vindt dat iedereen moet kunnen dragen waar hij of zij zich prettig in voelt.

Maar dat gevoel werkt soms twee kanten op. Ayana begrijpt zelf ook niet alles van hoe anderen zich kleden.

Vooral op drukke zomerdagen, als vrouwen in hele kleine bikini’s of zelfs alleen in een string op het strand liggen, kijkt ze soms met verbazing.

“Ik vraag me dan af: hoe kun je je daar fijn in voelen?” zegt ze eerlijk. “Voor mij voelt dat niet goed, niet veilig. Maar dat is hun keuze, net zoals ik mijn keuze heb.”

Ze probeert niemand te veroordelen, maar ze vindt het wel lastig om die verschillen te begrijpen. “Het is soms net alsof we allemaal in een andere wereld leven,” zegt ze.

“We zien elkaar, maar begrijpen elkaar niet altijd.” Toch wil Ayana zich niet laten tegenhouden. Ze blijft gaan naar het strand, blijft zwemmen in het subtropisch zwembad bij haar in de buurt.

Soms alleen, soms met een vriendin. En elke keer probeert ze haar onzekerheid van zich af te zetten. “Ik wil genieten van de zomer. Van het water, de zon, de vrijheid. En ik wil dat doen op mijn manier.”

Ze hoopt dat mensen op een dag niet meer opkijken van haar zwemkleding. Dat een burkini net zo normaal wordt gevonden als een bikini of een zwembroek.

En dat mensen elkaar minder snel beoordelen op uiterlijk of kledingkeuze. “Iedereen is anders,” zegt ze. “Dat is juist mooi. Laten we elkaar respecteren in plaats van veroordelen.”

CategorieAlgemeen Tagsislam vrouwen zwemkleding